غزل مثنوی

عطف به ما سبق شدم بس که تو جار میزنی

پیش رقیب میروی   باز قمار میزنی

شرط نبند اینهمه خارج ولازم است ان

مستندات جعلیت  بازبکار میزنی

کار خداست پیش من سرقت چشم میکنی

روی کجاوه ات چرا اینهمه بار میزنی

فقه جزا نخوانده ای ماده به ماده عشق را

حد تو تازیانه شد باز هوار میزنی

دست به دست میرود مرده ی زنده ام چرا

باز تو روح خسته ام اینهمه دار میزنی

ای که نگاه میکنی بار  گران به دوش من

زهر هلاهل است این  کام نگار میزنی

قانون لاحق است یا لعل جواهر است آن

هرچه که تازیانه را بر من زار میزنی

قدکمان ماست این موی کمند توست آن

بین که چگونه در کمان ایل وتبار میزنی

باز غزل کفاف نیست این همه گفته لاف نیست

از غزلم برون زنم  مثنویم غلاف نیست

سال گذشت مثنوی بیشتر از هزار سال

یاد  دلم نمیکنی خاص همین که پارسال

مثنوی ای جنون من بیش گریخته ای

 زمن

واژه به واژه خون من پیش گریخته ای زمن

باز بیا که حال من بی تو خراب کرده اند

باز بیا که زهره ام را همه آب گرده اند

مثنویم بیا که تو منجی عاشقانه ای

باز بیا که عشق را خانه به خانه خانه ای

هرچه غزل نوشته ام  چاره ی مثنوی نشد

گرچه دلم که هیچگاه  پاره ی مثنوی نشد

مثنویم تمام دل بیت به بیت سوی تو

تاک تمام سالها . مستی می زموی تو

میشنوم شکسته ای از سر دل شکسته ها

باز فغان سردهی در دل دست بسته ها

دست بزن که دستها از طرفین سینه ها

باز به جشن میکشد مرغ درون چینه ها

چاشت نخورده ای مگر شعر نخوانده ای مگر

پیش بتان فارسی  هیچ  نمانده ای مگر

خدایارقلیزاده  (فاراب)

یکتنه جلب میکنم

قلع و  قمع است انهمه  خلع ید است اینهمه

هرچه که خلع ید  شدم دل بلد است اینهمه

دل شده چون مبیع تو بی ثمن ضمان تو

هرچه مبایعه کنی جان سند است اینهمه

شرط شروط می کنی بادل  بی قرار من

انکه نخوانده لمعه را نابلد است اینهمه

چشم بیار دل ببر  گوش بیاریک غزل

مستی ساز راببین باربد  است اینهمه

قصد غزل ملاک نیست نیت چشم پاک نیست

انگور ماست  از رزان در سبد است اینهمه

وحدت قصد کرده اند چشم دلم  بسوی تو

قتل وقصاص پیش هم در لحد است اینهمه

در طبقات ارث من جز دل تو  نیست کسی

حصروراثتم بخوان (فی کبد )است اینهمه

تحصیل مال میکنی سرقت جان کار تو

اتش این ستم زتو( من مسد) است اینهمه

یکتنه جلب میکنم هرچه دل اختلاس شد

واحد اختلاستان بی عدد است اینهمه

خدایارقلیزاده   (فاراب)

@tekeaftab

سنگ صبور

من سالهاست برای تو یک شعر کوچکم

بازی گرفته ای تو مرا چون عروسکم

از قصه قدیمی گیسو و باد و عشق

دیری است  از حکایت این عشق کودکم

این شنبه های بی کسی ازراه میرسند

من شنبه نه سنگ صبور ی زچوبکم

گفتی که  پیرو باران تو میرسی

پرشد تمام دهکده  از فرط مویکم

دیری است میدوم وبه گردت نمیرسم

از بس دویده ام گرفته دوپایم زقوزکم

من سالها از گلوی غزل پاره میشوم

در گوشواره های تو حزیان سوتکم

این شنبه های لعتی ا زجمعه بدترند

از دست این دو چو عصیان کودکم

فاراب

ای که به سودای تو ویران شدم

جرم من این است که ایران شدم

فصل لیبرال شدنت گم شدم

فصل دمکرات ز مردم شدم

بعد که مردم شدنم دیر شد

دست ودلم باز به زنجیر شد

برده ی مذهب شدنم دین نبود

انچه خدا گفت خدا این نبود

دست تو از عشق چه تو خالی است

مثل فلسطین تو اشغالی است

کوچه  ی ما مطبخ افکار تو

نان تو شد شیوه ی اظهار تو

آی بیا شعر برایم بگو

داغ شدم دکلمه جایم بگو

دکلمه ای داغ پر از اتشم

باز چرا هیزم تر میکشم

دکلمه ای سفره ی خالی بخوان

باز بخوان گاه مجالی بمان

دکلمه ی مثنوی درد ها

سفره تهی کردن نامردها

با که توان گفت شعار تو چیست

اینهمه درحصرحصار تو چیست

فاراب

تشت(طشت)

تشت بزن

بر لوح عدم

نقوش آواز مینشانی

تشت بزن

 گوسفندان خیالم

به چرا میروند

سگهای جنونم میل پارس کردن کرده اند

پلنگان گیسوان پریشانت بر محمل صدای تشت زدن

به حنگل میزنند

چوپان قند شوقش را در استکان چای صدای عروج ترمیکرد

 چای آواز تشت زدن مینوشید

انگشتریت را

چه آوازی است

والنگوهای بدلت هم

وقتی تشت میزنی

امسال فصل فندق چینی که شد

فندقهارو به بازار علافهای قزوین میفروشم

محمدزاده اگر خواست چندر وز بعد بفروشد

کمی پول میگیرم

 الگنگوهایت را عوض میکنم

قول میدهم

کفشهایت بماند سال بعد

 پارسال محصول خوب نبود

چشمه ها خشک شده اند

بدقولی مرا ببخش