بسمه تعالی

بیرون نمی رود دلم از پایتخت عشق

                                                از سایسار پرآوازه درخت عشق

اول به گویش مردم آخر خطابه معشوق

                                                من مبتلا شدم اینسان به بخت عشق

تا کی بگویمت از سرو ها ملبسم

                                                بیرون نمی کشم از تن من این تازه رخت خویش

دی ماه 89

12

بسمه تعالی

بیا دوباره به بالین ما گرم نرم بخواب

بیا دوباره به بالین ما بپیچ و بتاب

بیا به بوسه بسوزان تمام بودن ما

بهل تمام آنچه گذشته بروز حساب

بیا و باده بده مستی من از سر رفت

به یک نگاه هزار پیاله پر ز شراب

شراب خانگیت را چقدر نگه می داری

ببار معبر دل که دل گشته کباب

بیار سیخ و بیاور سیاهی تریاک

کشم زدود سیاهش سفیدی مهتاب

هر آنچه می کنم از دود دودمان پرهیز

دگر کنم ترک روزگار خراب

چنان رسید کار من جای باریکی

که یاد می کنم از دود، یادگار هر مرداب

مرا که ز قلیان هزار می پرهیزم

یکی دو روز دگر می شوم خراب خراب

که دیده بود  کارزوی باده خواریم باشد

شوم چنین به تعقیب اینهمه سراب

که دیده بود در آرزوی دود دودمان باشم

شوم چنین زهیبت دریا بسان حباب

بیا و هیبت ما را بساز پری جانم

شکسته می شوم از شیشه های نقاب

شکسته گر شود از معجر شیشه آفتاب

به شیشه می شوند جوانهای ما حباب حباب

بیا و لب به لبم بهل که بمیرم

بیا که یار بی تو گشته بی ارباب

بیا و گیسو به راه میکده ها

که گمره ند همه میخوارگان بی محراب

دمی گشا بسرم چتر مژگانت

که بارش چشم حوران شده مضراب

بیا به معبر ما  گدای تو اینجاست

کمی کرشمه و نازت براه خیر جناب

پری ز اینهمه انفاق کن بیرون

بده زناز تنعم ز روی استصحاب

قبول کن که عشق بی تو بی اساس و بی معناست

کمی بخوان مرا ز رسم ز آداب

تمام سرودهای خیابان و کاجها و اقاقیها

نشانیت زهمه می کنند استکتاب

نشانی تو را اگر به سروها بدهم

تمام کوچه تان می شود پر ز سرو گل عناب

نشانی تو را از من لاله ها می خواهند

زداغ دلم می دهم گواه ثواب

فرشته گان اگر ز عرش می آیند

برای یافتن این تو به پر زعذاب

عذاب می کشم ای عرش زدست انابت او

از این انابت او گشته ریش ما خضاب

انابت او بی پایه است می دانم

ولی چه کنم زدست این اصحاب

بیا اقامت گلها تمام می رود

بیا که می شود اینجا هزار گل کمیاب

بجستجوی تو ای ای عشق گشته ام همه جا

کنون که یافته ام مرا دریاب

13

بسمه تعالی

با تو هستم عشق آغاز من است

این که می گویم پریناز من است

با تو هستم عشق کار ساده نیست

سایه بر سرو فرو افتاده نیست

عشق از شولای چوگان آمده

از پی فرهاد پریشان آمده

از فضای بره های خستگی

آمده تا ریشه وابستگی

آمده از کوه نی ها غمین

آمده تا اشتیاق آخرین

آمده تا قااب بر دیوار هست

آمده تا عشق در پرگار هست

قاب های خسته بر دیوارها

وارث آدم زعمق غارها

عشق بی قاب است حتی بی نقاب

عشق بیناب است حتی بی عتاب

عشق را در قابها جا می کنند

در میان رختها تا می کنند

جایگاه عشق ها بی جایی است

اینهمه جانا که بی همتایی است

قابها که جایگاه عشق شد

جسم ها که پایگاه عشق شد

عشق را از رودها باید شنید

بیت بیت از مثنوی باید دوید

با تو هستم عاشقی کار تو بود

اینهمه شور من انکار تو بود

هر چه اکراه تو بیش از پیش شد

عشق من در مثنوی درویش شد

مثنوی درویش چشمان تو شد

مثنوی در پای ایمان تو شد

ای دو چشمت بیت های مثنوی

با تو هستم ای پری معنوی

ای دو ابرو مصرع زیبای عشق

ای دو مصرع آیت همپای عشق

ای لبانت جکمران و جام عشق

ای زبانت عنفوان نام عشق

قد برافراز ای قد و بالای دل

ای فراز ناز بی همتای دل

ای صدایت همنفس با آبشار

ای نگاهت آیه های جویبار

ای که غلتیدی به امواج بلند

ای که رقصیدی به گیسوی کمند

رقص تو در چشمهایت دیدنی است

گل ز آوای نگاهت چیدنی است

رقص در امواج انداخت قشنگ

رقص در نور صدایت رنگ رنگ

با تو هستم ای پریزاد قشنگ

مثنوی دارم هزارات رنگ رنگ

با تو هستم ای حرام عاشقی

ای که چون گلهای مریم صادقی

با تو هستم ای رخت خورشیدگون

سروها پیش تو گشته واژگون

از فراز کوه، نی ها، شد بلند

از پس کوه، از بلندی آمدند

هر کس بر گیسو و کمندی، خواند شعر

هر که بر سرو و سهندی، خواند شعر

هر که از گلهای فندق شعر داشت

در بن آن سایه ها، مهری گذاشت

هر که از گلهای گردو، حرف داشت

پیش آواز قناری، می گذاشت

هر کس از آواز قمری، سایه داشت

در بن انگورها، همسایه داشت

هر که در گیسوی رودی، خواب داشت

در نوک فنجی دل گرداب، داشت

هر که مستی را، ز انگوری گرفت

در بن این تاک هم زوری گرفت

هر کسی از شور یاری، می سرود

گل زگلهای اناری، می سرود

در انارستان، گیسوی نگار

در نگارستان، آن زلفین یار

گل زگلهای گلستان، می شکفت

مثنویهایم زغوغای تو گفت

گفت ای یار پریزاد قشنگ

ای که داری گل ز جیبت رنگ رنگ

یکنفر مستانه در پای تو شد

سخت او شیدا و در وای تو شد

تا ابد مست است از گیسوی تو

تا ابد شیداشت  کوی کوی تو

17/9/88

ساعت 6 عصر

ای که اصرارم به اکراهت شکست

ای دل قارم دل ماهت شکست

ای گناهم بی گناهی تو بود

ای تباهم بی تباهی تو بود

ای که تو چون آیه ها نازل شدی

ای که بی تحصیل من حاصل شدی

ای رطب ناخورده از نخل گناه

ای نچیده نور جز از روی ماه

چون صباح الخیر زد چشمان تو

شد فرا روی دلم ایمان تو

من به چشم تو به پاکی آمدم

من ز راه دور خاکی آمدم

آمدم تا که تو سهم منی

گر چه چوب مهربانی می زنی

سهم من از تو بهار عشق بود

وارث آدم تبار عشق بود

ای که روح آدمیت قاب تو

ای که جنس عشق شد آداب تو

ای که دست تو شفابخش من است

ای که دست تو نوازش بر تن است

ای که اخلاق تو آداب قشنگ

ای که چشم تو چو گرداب قشنگ

23/9/88

تقدیم به پریزاد قشنگ

15

به نام خدا

ای مست نخورده از بن تاک                        ای شیر حلال خورده پاک

قربان هر آنکه شیر دادت                                     هر آنکه تو را به عشق زادست

هر آنکه تو را ادب نموده است                    یا آنکه به فیض رب نموده است

قربان هر آنکه پا به پا برد                                     آموخت زبان و جابجا برد

هر آنکه تو را از مهر آموخت                      چشم تو ز باطل خدا دوخت

هر آنکه زمهربانیت گفت                                      از شور دل جوانیت گفت

هر آنکه تو را ترانه آموخت                        هم قصه عاشقانه آموخت

می آیی و نرم و نازک و مست                     شیدایی و شور شهر در دست

شیدا و خراب توست این دل                       جامی به حساب توست این دل

لبخند تو ساخت کار ما را                                    از بن همه تاخت کار ما را

چشمان تو چشمه اهورا                              مجذور الهه طهورا

دستان تو جنسی از نوازش                          دستان تو آیه های سازش

اوزان تکلمت دلم برد                                غوغای شمایلت دلم برد

تو واژه نه جمله نه کلامی                                    تو نقطه نه جمله تمامی

4/8/88

16

این قاب شکسته قاب کی شد

تصویر به پیچ و تاب کی شد

در روح تو قاب تشنه ام من

در پرده نقاب گشته ام من

چشمان تو لانه عقاب است

افلاک به چشم تو نقاب است

دل را تو به پیچ و تاب کردی

هر روز مرا عتاب کردی

روئیده به پیچ و تاب یک شعر

ای روح خطاب ناب یک شعر

ما را بگریز میل دادی

آنگاه به خیل ما فتادی

گریز که گریزگاهیم

چاهم مفکن که ما ز چاهیم

مشکن که شکسته بال عشقیم

دریای پر از هلال هستیم

ما جاه جلال گر نباشیم

یک قطره نم زلال باشیم

گر قدر شباب را ندانیم

مهر و مه ناب را ندانیم

چشمان پر آب را بفهمیم

ما حرف حساب را بفهمیم

18

چهل ستاره چل ساله سالست امسالم

زعشق آخر این سالها می بالم

به کوچه کوچه این شهر عاشقی کردم

به نغمه های هزاران سرحالم

چو یاکریم نرو سبک بال می گردم

بر بلبل کرده گل نمی نالم

به دانه های محبت قنوت می خوانم

به میکده می می زنم خوشحالم

چهل رسیده ز عشقی خمار مخمورم

چنین فتاده تفال در این خانم

بیا که متهم از میگساری توست

به زجه می زنم از عشق و نه می نالم

پر است ز عشق پریچهر پر و بالم

فغان به کجا برده اند عاشقان

ز درد عشق نه در قیل و نه در قالم

ز سارها که پردیدند بام دیشب ما

یکی نشسته ز عنقا زاجلالم

وصال کار من است وصال می بالم

چنین گذشته من چنین شده احوالم

هزار عشق گیرند در نوای عشق

یکی از آن هزار میان قربانم

19

گر بذر شوی جوانه ای می گردم

                                      گر عذر شوی بهانه ات می گردم

گر شوق شوی بدوش پروانه صبح

                                      من شمع شب ترانه ات می گردم

گر تیغ کشی زجور ذبحم خواهی

                                      من مذبح عاشقانه ات می گردم

گر گریه شوی میان شبهای دژم

                                      من زیر سر تو شانه ات می گردم

گر تیر شوی سوی اهداف بلند

                                      من هم نفس و نشانه ات می گردم

گر شعله شوی به جان بی جان تنم

                                      در مشعل تو زبانه ات می گردم

فاراب

بمیرم از همه اشکی ز چشم تو بارید

فدای آنهمه غم کز میان دل داریم

بیا و دار و ندارم فدای اشک تو باد

چو سیل می برد آن دور که بگذارید

تمام مزرعه دل زمهر تو کشت است

آب اشک در مزرعه دل جوانها دید

بجای اینهمه اشک و غم و نغمه غم انگیزی

هزار روشنی عاشقانه می کارید

غم است هر چه قشنگ و دل خزانه زیبایی

بیا و هر چه که دارید این خزانه بسپارید

چو نرخ اشک تو از خزانه پرسیدم

تمام هستی من این پیاله بگذارید

فاراب
22

گنجشکها چه ساده می خواندند

از خاک پای جاده می خوانند

گنجشکها چقدر دلتنگند

دل را به جاده داده می خوانند

گنجشکها چقدر بی تابند

دل را به بام نهاده می خوانند

گنجشکها با همند و تنهایند

تا از توان نیفتاده می خوانند

این زخمها که بر بال کوچک من

از ستمهای صید زاده می خوانند

گنجشکها چه کوچک ضعیف نحیف

آسمان حال و هوای اتفاده می خوانند

23

ای چو موج و باد می پیماییم

از بن و بنیاد می پیماییم

ای غزال تیز در صحرای دل

جز من نامادر می پیچانیم

همچو بغضی پیچ خوردم در گلو

در هزاران باد می پیماییم

نی شوم تا بند بندم بند توست

سوخت این فریاد می پیچانیم

عشق من از کودگیهایم گذشت

همچو یک نوزاد می پیچانیم

هر چه نغمه واژه و نغز و غزل

از دلم افتاد می پیماییم

گرچه زیر پای افزار تو دل داده ام

از سر بیداد می پیچانیم

نغمه ام در پشت خط تو بسوخت

خانه ات آباد می پیچانیم

اینهمه خط ها که همرای بی تا بکی

پشت خط آزاد می پیچانیم

خط هایت ای بسا مشغول به

این چنین آزاد می پیچانیم

گاه گویی خط من جا مانده است

همچو یک استاد می پیچانیم

گاه گویی گوییم تخریب شد

نغمه گویی شاد می پیچانیم

گاه گویی گوییم تخریب شد

نغمه گویی شاد می پیچانیم

گاه گویی پیش خویشانم ولی

جمع چون اضداد می پیماییم

ماهرویی هم پشت تو هیچ

ای چو ابرو باد می پیچانیم

24

مهر آمد و چهر مهربانیم رفت                      آن کوکب آسمانیم رفت

ای کوکب در مغاک بدرود                         ای روی تو تابناک بدرود

این کهنه جهان کم است بدرود                    بی تو همه ماتم است بدرود

پاییز خزان می کرد بر ما                                      این درد نهان چه کرد با ما

ای تاک که مستی من از توست                    شیدایی و شیون من از توست

در هر نفست چو بند ما را                           ای تلخی تو چو بند ما را

ای نور تو شعر خانه ما                              ای هم نفس و بهانه ما

تکیبر از آن بگوش آید                              از یاد تو هم سروش آید

محراب ز سجده تو خالی است                    این خانه ز یاد تو خالی است

ای یاد تو چشمه سار دلها                                     ای مهر تو چون بهار دلها

بی مهر تو مهربانیم رفت                                      پروانه آسمانیم رفت

رفتی تو اگر صدای تو نیست                       آرامی گامهای تو نیست

در تار کمی شبی که رفت                                    ذکر دم آخر من که گفتی

دنبال تو آمدم ندیدم                                  دیگر زلبت گلی نچیدم

تنگست دلم بدر بر است                                      به آنهمه حزن چشمهایت

اکنون تو بخاک نرم و آرام                          بی رنج و تب و هیچ آلام

روح تو میان آسمانها                                 در پیش خدا یگان جانها

شادی و شعف تمام داری                                     از دست خدای جام داری

از رحمت اهلبیت سرشار                                     آگاه ز غیب و هر چه اسرار

از جام پیغمبرت مدهوش                                      گرچه ز جهان شدی تو خاموش

25

چه کنم با تو که گیسوی بلندت منو کشت

                                                تار گیسوی تو افسون کمندت منو کشت

چه کنم مرغ خوش الحان نشسته لب بوم

                                                آنهمه واژه شیرین تر قندت منو کشت

چه کنم با تو که صد هلهله رعنایی تو را

                                                ای که رعنایی و آن قد بلندت منو کشت

سبلان پیش تو رعنایی خود از کف داد

                                                آن شکوه جبروتی نهندت منو کشت

چهره در پرده نهان کن که اغیار رسید

                                                همانگونه موعظه و نکته و پندت منو کشت

کار پنهانی پنهان نکن از یار دریغ

                                                اینهمه شیطنت زاویه بندت منو کشت

گر که زیبایی و بالایی بالاتر از آن

                                                عشوه داری و در این ناز روندت منو کشت

چشمهایت لانه سیمرغ کوه عشق

                                                چشمهای عاشق معنا پسندت منو کشت

فاراب

ای دهنت پر زگهرهای عشق

می زده باده صهبای عشق

شعر من از اینهمه بی تو گرفت

ماه شده فاقد شبهای عشق

یک قدمی تا دل بیدل بزن

ای قدمت سبزه پهنای عشق

موی فشان رکعت بی منتهاست

سجده گهم موی معمای عشق

شهر پر از همهه چشم تو است

چشم نگهدار ز دروای عشق

بال بزن بادیه دل گرفت

ماهیت و دست دل و پای عشق

نی لبک شعر من از هوش رفت

ای نفس نافذ تنهای عشق

گر نکشی دست نوازش سرم

می کشم از جور و نقدای عشق

چونکه کشم گرم تنت در تنم

مست شوم مست به ماوای عشق

لب چو به لبهای تو مدهوش شد

ترجمه شد عشق به معنای عشق

سر چو به زانو تو بنهاد دل

جان و دلم مانده تولای عشق

26فاراب

اندوه فراق کار من نیست

                             در اوج بهار یار من نیست

باران و بهار و اوج مستی

                             آن مستی روزگار من نیست

روی از من و باده کرده پنهان

                             در مصطبه اعتبار من نیست

گیسو بگشود و کرد مستم

                             بر بط زن و عود و تار من نیست

قد بر طرف دلم بر افروخت

                                 افروخته و نگار من نیست

ابرو بکمان و تیر مژگان

                               آن جنگی کار و زار من نیست

با لحن خوش کلام زیبا

                             افروخت دلم هزار من نیست

تا بر چمن دلم دم راند

                             گشتم چو ربی بهار من نیست

در فصل گل و ترانه و عشق

                             آن عود زن تبار من نیست

برخیز فراز باز گو شعر

                             فرزانه ترین نگار من نیست

16/1/89

29

بر بوم ملک عکس رخ یار کشیدند

این ماه بلندست شب تار کشیدند

هر کس که فنا گشت به معشوق بیامیخت

با مهر جنونش به سردار کشیدند

هر جا که دلی در پی آرامش عشق است

دورش بگرفتند و به انکار کشیدند

گر یوسف ما متهم شوق گناه است

این شوق زلیخاست که انزار کشیدند

مادام که چشم من آلوده بدنبال تو پاک است

چشمان نیالوده معشوق به اخبار کشیدند

30

دیرگاهی است دلت توسن رفتن دارد

جای دیگر هوس و قصد شکفتن دارد

بغض ما بار اتم داردو اینبارنمی داند این 

یار ما که به من این گوش شنفتن دارد

این ستم پیشه که یار است و دلم می خواهد

پیش ما نیست خود قصد نگفتن دارد

خنجری دارد و آغشته زهری است قدیم

شرح این چه کس زهره گفتن دارد

با چنین یار که تیرش به خطا هیچ نرفت

از غم عشق چه کس زهره خفتن دارد

31

اگر گفتم که چشمت چشم شهلاست

اگر گفتم نگاهت جام صهباست

اگر گفتم چو سرو بوستانییرین زبانی

اگر گفتم وا شیرین زبانی

اگر گفتم قد و بالای سروی

میان بوستان همتای سروی

اگر گفتم تو که همتا نداری

در این نامردمیها جا نداری

بلند است جایگاه تو بلند است

فقط ابرو کمندت را کمند است

اگر گفتم کمان گیری تو ای عشق

دو ابرو نه دو شمشیری تو ای عشق

نه گیسویت آن بل آبشار است

کمند بند زلفین نگار است

نه خورشید است از خورشید برتر

چنان می تابد از مهتاب بهتر

اگر گفتم صدایت نرم و آرام

تهی هرگز نگردد مستی جام

اگر گفتم مرا آرام کردی

شراب کهنه را در جام کردی

تو دیگر بگویم این چنین نیست

تمام شعرهای من همین نیست

مراد شعر آوازی بلند است

چنان گیسوی تو گیسو کمند است

به آواز بلند می گویم اکنون

پشیمانم پریشانم چو مجنون

من از این شعرهایی را که گفتم

ز پژواکش غزلهای شنفتم

تو بالایی نه آن بالا که گفتم

تو صبهایی نه آن صبها که گفتم

تو شهلایی نه آن شهلا که گفتم

تو غوغایی نه آن غوغا که گفتم

تو مهتابی نه آن مهتاب شعرم

تو بی تو تایی نه آن تاب شعرم

تو آن سروی نه سرو سروبستان

چنان گلها نه گلهای گلستان

تو شهلایی تو غوغایی تو مهبا

تو خورشید تو مهتابی تو بالا

ولی من هر چه گفتم تو فزون تر

از بالا بلندیها برون تر

هزار وصف تو گفتم کی توان گفت

مرا در تو سفتن که توان گفت

گلستان گلت تو خود مهستان

اگر از موی تو گویم تا ماوا

اگر از روی تو گویم تو رویا

اگر از سرو تو گویم تو سودا

اگر از قد و بالایت تو بالا

تا بالاتر وصف واژه هایی

نقشی از هنرهای خدایی

Medi in god هستی ای بت من

فاراب

ای شور نگاه تو سرآغاز

ای نهضت خشم تو مرا ناز

من ناز تو را کشیده بودم

گر ناز کنی نیاز گردم

گر کعبه شوی حجاز گردم

گر تیر شوی نشانه گردم

گر خانه شوی بهانه گردم

گر بوته شوی چو خاک گردم

گر مست شوی چو تاک گردم

گر زخم شوی تن بلورم

گر تن بشوی دل حضورم

گر آینه ای نقوش هستم

گر باده توای همیشه مستم

گر آب شوی چو کوزه هستم

گر کوزه شوی چو دوش و دستم

میخانه شوی می نبیدم

میخواره تر از خودم ندیدم

پیمانه شوی باده گردم

گر جاده شوی پیاده گردم

گر شمع شوی بسوز بالم

پروانه شدم ببین حالم

لیلا چو شدی جنون مرا کشت

سیلاب دو خشم و خون مرا کشت

شیرین چو شدی به کوه رفتم

جز نام تو واژه ای نگفتم

نقش تو به بیستون کشیدم

تصویر جنون برون کشیدم

گر تشنه شوی چو آب گردم

گر آب شوی گلاب گردم

گر قاب شوی نقاب گردم

در شورشت انقلاب گردم

طاووس شوی به خاک هندم

زاهد بشوی کمال رندم

دریا بشوی به غور آیم

در قلب تو در حضور آیم

33

تو قند فریمانی به تهران چه می کنی

تو بچه تهرانی فریمان چه می کنی

وقتی به خشم خنجر خود بسوی ما کشی

چون چاقوی حرمانی به زنجان چه می کنی

ای نخل پر رطب جمکران دل

با این سهی قدان و پسته خندان چه می کنی

ای ترجمان ضریح و زیارت به چشم تو

در کار زرع و زراعت زیاران چه می کنی

چشمان تو کویر دلم را زراعتند

ای باغبان دل ما به هجران چه می کنی

من هروله کنان بسوی تو آمدم

ما را فکنده به کوه و بیابان چه می کنی

من طفل عشقبازی و چون کودک رهم

استاد عاشقی بدرس دبستان چه می کنی

این نونهال مدرسه عشق تب نمود

این درد عشق را تو درمان چه می کنی

می آزماییم به خشم و تنش در حلول عشق

با این فتاده تنها به طوفان چه می کنی

آخر تو می کشی مرا به یک ترک نیم روز

ترکم مکن مرا به لحظه باران چه می کنی

بسمه تعالی

بار دگر بسوی تو مواج می شوم                            در ساحل دو چشم تو امواج می شوم

از سنگفرش فتحی و گلچین گذر کنم                     احسان کنی به کوچ تو کاج می شوم

حسن از کجا و راه ابوذر کجای عشق                    در راه عاشقی تو هیلاج می شوم

گر جاده ها همه تغییر نام یافت                              من فتح یا قدیم بسوی تو اماج می شوم

بنویس درس محبت برای من                                 من شرح درس تو را گاج می شوم

در راه ما فلسفه منطق مقدمه است                          در یک نگاه ز چشم تو انتاج می شوم

سلطانی و ملک سلیمان ازآن تو                             من زان همه برای تو یک تاج می شوم

روحم به غیر عشق نیالوده ام دمی                          در آسمان تو معراج می شوم

بی خویشتن از خود و از دیگری خویش                 این رسم بی کسی است که حلاج می شوم

دردم زدیگری شده درمان زخویش             زین سوختن همیشه اعلاج می شوم

آذر ماه 89

2

ای یار من ای یار من

ای یار پنهان کار من

ای یار من ای یار من

ای یار شیرین کار من

تندی مکن تندی مکن

تندی مکن در کار من

ای رفته از خانه برون

ای همچو پروانه برون

می گردی این شهر شور

می گردی اینجا مستمر

فکر دل ما نیستی

ای آنکه هر جا نیستی

دل را براهت دوختم

در ابتدایش سوختم

شیدا شدم شیدا شدم

من سو پیت پیدا شدم

زلف تو بود و من بودم

 در دام زلفت من شدم

روی تو بود و من بدم

محو جمالت من شدم

جام تو بود و من بدم

 مست می جامت شدم

چشم تو بود و من بدم

 محو تماشایت شدم

ای یار من ای یار من

 ای یار پنهان کار من

پنهانی از من می روی

 سوی چه کار می شوی

مه کار پنهان کی کند

 این راه تنها طی کنی

تنهایی از ما می روی

 ای عشق تنها می شوی

سرو از میان بوستان

 کی می رود سوی نهان

خورشید پنهان کی شود

آن نور بی جان کی شود

دل کار پنهانی مکن

انکار که دانی مکن

همراه تو خاموش بود

نه عاشقی در جوش بود

همراه تو خاموش کی

 ای یار ناخورده زمی

همراه تو سایلنت بود

 اینگونه دل را می ربود

همراه تو مشغول بود

این عشق یک محصول بود

همراه تو مشغول نه

 این عشق نه محصول نه

همراه تو خاموش نه

 این عاشقی در جوش نه

سایلنت نه خاموش نه

مشغول نه در گوش نه

پس پاسخ یارت چه شد

 یارت نگهدارت چه شد

هی بوق آزاد است این

 ای وای بر باد است این

بردار گوشی مرده ام

 از بس که خود را خورده ام

گفتا که ما را سوختی

 در آتشی افروختی

سین جین تو پاسخ چرا

بد بین تو پاسخ چرا

ای یار بد بین گوش کن

این نکته ها را نوش کن

من یار پنهان نیستم

در کار پنهان نیستم

گوشی بگیر گوش کن

زین پس نفس خاموش کن

گفتم هماهنگی شده

در کار من رنگی شده

گفتا نه این کار من است

درشان و رفتار من است

بی اعتمادی کی شود

تا عشق را عشق طی شود

در بی اعتمادی کی توان

در عاشقی شد نردبان

گر نردبانی هم بود

در بی اعتمادی کم بود

بشکسته باشد نردبان

بشکسته باشد جان جان

افتد زروی پلکان

هر عاشق بی رای آن

گفتم که درد عشق نیست

هر کس که مرد عشق نیست

باید بسوزم از نهان

تا در بیابم عشق و جان

چون از نهانی سوختیم

دل را به دامش دوختم

گفتم که مرد عشق شد

هر کس که درد عشق شد

زیبای من زیبای من

ای آخرین معنای من

پریای معنای منی

زیبای من زیبای من

چون یک غزل زیبا شدی

از پیشتر زیبا بدی

ای عشق پنهان کار من

ای یار من ای یار من

تو عشق شفاف منی

تو عین و شین قاف منی

آمد فرازت عذر خواه

آمد به پای مهر ماه

آیا پذیری عذر او

مستی نهاده در سبو

 فاراب

3 گر که سوزانی بسوزان مفت شصتت بازهم

گر بیمرانی بیمران مفت شصتت بازهم

گر گریزانی از این وامانده در تالاب عشق

آمدم افتان و خیزان مفت شصتت بازهم

عشق را گهواره جنبانم چه شهوا کودکی

گر نجنبانی نجنبان مفت شصتت بازهم

ای شراب انگبین ای نازل از باغ بهشت

گر ندادی زره ای زان مفت شصتت بازهم

جاریم از کوه سینه جسته ام در چشم تو

ای دریغ از قطره باران مفت شصتت بازهم

ای که رگهایم بنامت سخت هورا می کشند

می شنیدم از سر جان مفت شصتت بازهم

ای که قاب عکسهایم بی نقاب تو خموش

هر نفس بی همجواران مفت شصتت بازم

ای سبوی پر تهی گشتم زتو

پر کن از روح بهاران مفت شصتت بازهم

ای سراپا شعله بودن زتو سر می کشد

سوختم من شعله واران مفت شصتت بازهم

از هزاران صد هزاران شهر در گیسوی تو

وای بر بی خانمانان مفت شصتت بازهم

در میان چشهایت آسمانها لانه دارد

وای مابی آسمانان مفت شصتت بازهم

در میان چشمهایت آسمانها ناله دارد

وای ما بی آسمانان مفت شصتت بازهم

در میان عشوه هایت قتل ها سر می زند

وای بر این جان بی جان مفت شصتت بازهم

کاروانهای تشنه صحرای بر آب تواند

وای بر این تشنکامان مفت شصتت بازهم

ای بهاری.ای بهار ناگهانی مست مست

وای بر حال خماران مفت شصتت ای پری

قاراب

کار بازار طلا میگیردو هر لحظه بالا میشود

تا می آیی مازراتیهای تهران پشت هم ترمز زنان

پیش پایت جشن پورشه در تمام شهر بر پا می شود

بارها گفتم "برند"خارجیها،لندیها را نپوش

باز پوشیدی "برند"خارجیها مارک اینجا میشود

کفشهایی را که در بازار فردوسی خریدم هم نپوش

باز پوشیدی و در میدان فردوسی چه بلوا میشود

گفتمت کیفی که بازارمنوچهری خریدم برندار

برده ای دانشکده انجا سرت هر روز دعوا میشود

گفتمش مخمل نپوش این سبز دامن ها ی دور توکییند

فتنه در  زنجیره ی انسانی تهران مهیا میشود

خارو خاشاک است خیابانهای تهران یاگل پیراهن است

این که اینک شهر آشوبی تن معشوقه ما میشود

فاراب

برنلمه خداوند کامل و بی کاستی ست و هر چه از سوی او برای ما پیش می اید بهترین است.

    با ملایمت سخن آغاز کنید.

کشیم.قوی باش،خوب بجنگ و پیروز شو