ای که اصرارم به اکراهت شکست

ای دل قارم دل ماهت شکست

ای گناهم بی گناهی تو بود

ای تباهم بی تباهی تو بود

ای که تو چون آیه ها نازل شدی

ای که بی تحصیل من حاصل شدی

ای رطب ناخورده از نخل گناه

ای نچیده نور جز از روی ماه

چون صباح الخیر زد چشمان تو

شد فرا روی دلم ایمان تو

من به چشم تو به پاکی آمدم

من ز راه دور خاکی آمدم

آمدم تا که تو سهم منی

گر چه چوب مهربانی می زنی

سهم من از تو بهار عشق بود

وارث آدم تبار عشق بود

ای که روح آدمیت قاب تو

ای که جنس عشق شد آداب تو

ای که دست تو شفابخش من است

ای که دست تو نوازش بر تن است

ای که اخلاق تو آداب قشنگ

ای که چشم تو چو گرداب قشنگ

23/9/88

تقدیم به پریزاد قشنگ

15

به نام خدا

ای مست نخورده از بن تاک                        ای شیر حلال خورده پاک

قربان هر آنکه شیر دادت                                     هر آنکه تو را به عشق زادست

هر آنکه تو را ادب نموده است                    یا آنکه به فیض رب نموده است

قربان هر آنکه پا به پا برد                                     آموخت زبان و جابجا برد

هر آنکه تو را از مهر آموخت                      چشم تو ز باطل خدا دوخت

هر آنکه زمهربانیت گفت                                      از شور دل جوانیت گفت

هر آنکه تو را ترانه آموخت                        هم قصه عاشقانه آموخت

می آیی و نرم و نازک و مست                     شیدایی و شور شهر در دست

شیدا و خراب توست این دل                       جامی به حساب توست این دل

لبخند تو ساخت کار ما را                                    از بن همه تاخت کار ما را

چشمان تو چشمه اهورا                              مجذور الهه طهورا

دستان تو جنسی از نوازش                          دستان تو آیه های سازش

اوزان تکلمت دلم برد                                غوغای شمایلت دلم برد

تو واژه نه جمله نه کلامی                                    تو نقطه نه جمله تمامی

4/8/88

16

این قاب شکسته قاب کی شد

تصویر به پیچ و تاب کی شد

در روح تو قاب تشنه ام من

در پرده نقاب گشته ام من

چشمان تو لانه عقاب است

افلاک به چشم تو نقاب است

دل را تو به پیچ و تاب کردی

هر روز مرا عتاب کردی

روئیده به پیچ و تاب یک شعر

ای روح خطاب ناب یک شعر

ما را بگریز میل دادی

آنگاه به خیل ما فتادی

گریز که گریزگاهیم

چاهم مفکن که ما ز چاهیم

مشکن که شکسته بال عشقیم

دریای پر از هلال هستیم

ما جاه جلال گر نباشیم

یک قطره نم زلال باشیم

گر قدر شباب را ندانیم

مهر و مه ناب را ندانیم

چشمان پر آب را بفهمیم

ما حرف حساب را بفهمیم

18

چهل ستاره چل ساله سالست امسالم

زعشق آخر این سالها می بالم

به کوچه کوچه این شهر عاشقی کردم

به نغمه های هزاران سرحالم

چو یاکریم نرو سبک بال می گردم

بر بلبل کرده گل نمی نالم

به دانه های محبت قنوت می خوانم

به میکده می می زنم خوشحالم

چهل رسیده ز عشقی خمار مخمورم

چنین فتاده تفال در این خانم

بیا که متهم از میگساری توست

به زجه می زنم از عشق و نه می نالم

پر است ز عشق پریچهر پر و بالم

فغان به کجا برده اند عاشقان

ز درد عشق نه در قیل و نه در قالم

ز سارها که پردیدند بام دیشب ما

یکی نشسته ز عنقا زاجلالم

وصال کار من است وصال می بالم

چنین گذشته من چنین شده احوالم

هزار عشق گیرند در نوای عشق

یکی از آن هزار میان قربانم

19

گر بذر شوی جوانه ای می گردم

                                      گر عذر شوی بهانه ات می گردم

گر شوق شوی بدوش پروانه صبح

                                      من شمع شب ترانه ات می گردم

گر تیغ کشی زجور ذبحم خواهی

                                      من مذبح عاشقانه ات می گردم

گر گریه شوی میان شبهای دژم

                                      من زیر سر تو شانه ات می گردم

گر تیر شوی سوی اهداف بلند

                                      من هم نفس و نشانه ات می گردم

گر شعله شوی به جان بی جان تنم

                                      در مشعل تو زبانه ات می گردم

فاراب